बानेश्वरको थापा गाउँमा चङ्गा उडाउँदै गर्दा १३ वर्षिय सुदर्शन गौतमको करेन्ट लागेर वि.स २०५१ सालमा गम्भिर दुर्घटना भयो । उक्त दुर्घटनाबाट सुदर्शनको दुवै गुम्यो । तर, सोही दुर्घटनापछि सुदर्शनका लागि विभिन्न अवसरका ढोकाहरु खुल्न आए । खुट्टाले लेखेर प्रवेशिका परिक्षा उत्तिर्ण गरेपछि चम्किएका सुदर्शनको चर्चा आज नेपालमा मात्रै सिमित छैन । 

हिम्मतवाला सुदर्शनको चर्चा विश्वका विभिन्न मुलुकमा हुने गरेको छ । अभिनेत्री रेखा थापासँग जोडिएर फिल्म ‘हिम्मतवाली’ मा अभिनय गरेपछि सुदर्शन रंगीन मिडियामा समेत चम्किएका छन् । असोज १५ गते फूलपाती प्रदर्शनको फिल्म ‘हिम्मतवाली’ का मुख्य पात्र सुदर्शन गौतमसँग न्यूजपेजथ्रीडटकमका उत्सव रसाइलीले कुराकानी गरेका छन् ।   

अस्पतालको वेडमा दुवै हात काट्नु पर्छ भन्ने थाहा पाउँदा के सोच्नु थियो ? 

तीन चार दिनदेखि बेहोसमा रहेछु । होसमा आउँदा आमा बुवा मेरो छेउमा बसेर रोइ रहनु भएको रहेछ । के भएछ भनेर सोचें अनि आमा बुवालाई सोधें । दुवै हात काट्नु पर्छ भन्ने कुरा सुन्दा त म ‘सक्ड’ भएँ । ९ कक्षामा पढ्ने १३ वर्षे केटाको दुवै हात काट्नु पर्छ भन्ने सुन्दा त संसार नै अध्याँरो जस्तो भयो । अब गर्ने होला ? स्कूलमा कसरी जाने ? साथीहरुलाई के भन्ने ? गाउँमा कसरी पुर्नस्थापना हुने भन्ने चिन्ता त मनमा आयो । मम्मी बुवा रुँदा साहै्र चित्त दुख्थ्यो । परिवारको लागि बोझ हुन्छु कि भन्ने लाग्यो । एकजना आन्टीले मम्मी बुवालाई ‘चिन्ता नगर्नुस् छोरालाई हामी पनि पालिहाल्छौं नि एक एक हप्ता’ भनेर भन्नु भएछ । आमा बुवाले ‘मेरो छोरालाई तिम्ले पाल्नु पर्दैन हामी आफै पाल्छौं’ भनी जवाफ दिनु भएछ । त्यो जवाफले नै मलाई अगाडी बढ्ने प्रेरणा मिल्यो । मैंले घरबाटै शक्ति पाएँ ।

घर, परिवार, साथीभाइ र समुदायले तपाइँलाई गर्ने व्यावहार कस्तो पाउनु भयो ?

म एकदमै रमाइलो गर्ने मान्छु हुँ । कसले के भन्यो मलाई मतलब छैन । हात हुँदा र नहुँदा गाउँ घरमा खासै भिन्नता पाइँन । समाजमा हेपिन्छ भनेर मान्छेले भन्थें । हेपिने नहेपिने आफुमा भर पर्ने रहे। म जे गर्छु गर्वका साथ गर्छु । मेरो दुवै हात छैन भनेर कहिल्यै पनि घरमा लुकेर बसिनं । जहाँ गएर जोसँग पनि घुलमिल भएँ । म जहिल्यै पनि अवसरको खोजीमा भएँ । म आज पनि अवसरको खोजिमा छु । एकजना महात्मा गान्धीले सिङ्गो भारत परिवर्तन गरे । विपी कोइराला लगायतका नेताहरुले नेपाल परिवर्तन गरे, मेरो एक्लो जिन्दगी त म जसरी पनि परिवर्तन गर्न सक्छु नि ।

खुट्टाले अक्षर लेख्न चाहिं तपाइ कसरी सफल हुनु भयो ?

एक साता जति मुखले लेखें । एक्कासी एक दिन गोडाले लेख्नु पर्छ भन्ने सोच आयो । कखरा र एबीसिडी नै नजानेको भए चाहिं खुट्टाले लेख्न गाह्रो हुन्थ्यो होला । म कक्षा ९ को विद्यार्थी थिएँ । त्यसैले त्यती गाह्रो भएन । दिउँसो मान्छेको अगाडी लाज लाग्थ्यो । राती सबै सुतेपछि अस्पतालको वेड मा नै खुट्टाले लेख्नले लेख्ने अभ्यास गरें । आठ महिना अस्पताल बस्दा खुट्टाले लेख्ने मात्रै होइन खाने, नुहाउने, कपडा धुने, शौचालय जाने लगायत सबै काम सिकिसकेको थिएँ । अस्पतालबाट म नयाँ जिवन लिएर घर फर्किएँ । खुट्टाले लेखेरै प्रवेशिका परिक्षामा म दोश्रो तहमा उत्तिर्ण भएँ । 

भनेपछि त दुःखद दुर्घटना खुसीमा परिवर्तन भयो ।

सायद त्यो दुर्घटना नभएको भए आज यो सुदर्शन गौतम हुने थिएन होला । संसारका ‘व्रिलियन्ट’ व्यत्तिको नाम मध्येको सुदर्शन गौतम एक्लो हो । व्रिलियन्ट व्यत्तिहरुको बिचमा एक्लो भएर बाँच्न पाउँनु मेरो लागि गर्वको कुरो हो । 

सर्वोच्च शिखर सगरमाथासम्मको यात्रा चाहिं कसरी तय भयो ? 

खुट्टाले लेखेर एसएलसी पास गर्दा देशमा एक खालको तरंग पैदा भएको थियो । दोश्रो तहमा एसएली उत्तिर्ण भएको मलाई विभिन्न ठाउँमा अभिनन्दन गरियो । अभिनन्दनकै लागि काठमाण्डू आएँ । विभिन्न पत्रपत्रिका र टेलिभिजनले मेरो समाचार सम्प्रेषण गरे । यति थोरै काम गर्दा त यति धेरै चर्चा हून्छ भने अव नयाँ काम के गर्ने त भनी सोचें । त्यसपछि गाडी चलाउन थाले, रंगशालामा गएर खेल खेल्न सुरु गरें । कम्प्यूटर सिक्न थालें । मैंले गरेका यी सबै विषयको राष्ट्रिय स्तरमा बहस र चर्चा सुरु भयो । अपाङ्गता भएकै कारण जिन्दगी तनावमा बिताइ रहेका म जस्तै व्यत्तिहरुका लागि हाँसी खुसी जिवन बिताउन सन्देश पुगोस् भनेर मैंले सर्वोच्च शिखर सगरमाथा आरोहण गर्ने निर्णय गरें । सगरमाथा आरोहण गर्नु पुर्व मैंले दश वटा जति देश तथा विदेशका अग्ला हिमाल चढें । ‘अपाङ्गता असक्षमता होइन’ भन्ने सन्देश प्रवाह गर्न मैंले सगरमाथा आरोहण गरेको हुँ ।


सगरमाथा आरोहण गर्नु चानचुने कुरा होइन । तर तपाइँको त दुवै हात छैनन् किन जोखिम माथि जोखिम मोल्नु भयो ? 

जिन्दगी नै एक प्रकारको जोखिम हो । म कार चढेर कतै जाँदैछु भने दुर्घटना भएर त्यही मर्न सकिन्छ । मान्छेको कमजोरी भनेकै मृत्यू हो । मृत्यूसँग डराइन्छ भने जोखिमका कामहरु केही पनि गर्न सकिदैन । मसँगै करिब आठ सय मानिसहरु सगरमाथा आरोहण गर्न जानु भएको थियो । कति बिचबाटै फर्कनु भयो । क्याम्प ५ सम्म पुग्दा त करिब १५ जना मात्रै हामी बाँकी थियौं । धेरैले मलाई सगरमाथा चढ्न सक्तैन भन्थे, भन्नेहरु फर्किएर आए, म चढें । त्यसकारण ‘सेल्फ मोटिभेसन’, ‘सेल्फ इम्पावरमेन्ट’ र ‘पोजेटिभ थिङ्िकङ’ मान्छेको जिवनमा सबैभन्दा ठुलो कुरा हो । 

सगरमाथाको चुचुरोमा पुग्दा कस्तो महसुश भयो ?

सगरमाथाको चुचुरोमा पुग्दा म त शून्य थिएँ । बचेर कतिबेला तल जाऊँ भन्ने मात्रै डर थियो । मौसम बिग्रिएको थियो । म आनन्द लिन सगरमाथा गएकै थिइँन । आनन्द लिने भए त भ्याली भ्यू टप तिर गएर बस्थें नि । सगरमाथा चढ्नु म आफैं भित्रको अन्र्तद्धन्द थियो । दुनियाँलाई देखाउन म सगरमाथा चढेको होइन । गिनिज वुकमा नाम लेखाउनु मेरो उद्देश्य होइन । दुवै हात गुमाएर सर्वोच्च शिखर सगरमाथाको सफल आरोहण गर्ने म नै एक्लो हुँ तर अहिलेसम्म पनि गिनिज वुकको लागि नाम पठाएको छैन । मैंले मलाई नै जित्नु थियो ।

सगरमाथापछि चन्द्रमासम्म पुग्ने योजना बनाउनु भएको भन्ने सुनिन्छ , यो कुरा कत्तिको सत्य हो ? 

यो कुरा एकदम सही हो । म क्यानेडियन नाशासँग आवद्ध पनि छु । सम्भवतः २ वर्षपछि म चन्द्रमा पुग्ने क्याम्पमा हुनेछु । मेरो शरीर र अन्य योजनाले साथ दिएमा म चन्द्रमा जान्छु ।

फिल्म खेल्ने कुनै योजना थियो ?

फिल्म खेल्छु भनेर कहिल्यै सोचेको पनि थिइँन । नसोचेको काम भयो । म एकदम खुसी छु । म रेखा फिल्मस्प्रति आभारी छु । कुनै पनि फिल्म प्रोडक्सन हाउस, संघ संस्था र राज्यले हरेकलाई अवसर सृजना गर्ने हो भने कुनै पनि वर्ग उपेक्षित हुनु पर्दैन् ।

रेखा जीको ‘हिम्मतवाली’ सँग चाहिं कसरी जोडिन आउनु भयो ? 

मेरो जिवनको सकारात्मक पाटो मध्ये ‘हिम्मतवाली’ पनि एक हो । मैंले अहिलेसम्म गरेका कामको एउटा सिमित वर्ग र तहका मान्छेहरुले मात्रै थाहा पाएका थिए भने ‘हिम्मतवाली’ ले चाहिं मलाई सबै वर्गसम्म मलाई पुर्याएको छ । दुवै हात नभएको व्यत्ति पनि फिल्मको हिरो हुन सक्छ भन्ने कुरा धेरैलाई थाहा भएको छ । तर मान्छे आफैंमा हिरो हिरोइन हुन सक्नु पर्छ । म नै दुनियाँको हिरो, हिरोइन र राजकुमार, राजकुमारी हुँ भनेर सोच्यो भने उसको जिन्दगी आफैं राम्रो हुन्छ । ‘हिम्मतवाली’ ले मलाई मात्रै होइन प्रत्येक व्यत्तिलाई सकारात्मक सोच पैदा गरेको छ । जो व्यत्ति हरेस खाएर जिन्दगी नै खत्तम भयो भनेर बसेको छ फिल्म ‘हिम्मतवाली’ ले चाहिं नयाँ जिवन जिउने उर्जा दिन्छ ।  

 
सबै व्यत्ति रेखा थापा या सुदर्शन गौतम बन्न सम्भव छ ? 

सुरुमा व्यत्तिले संघर्ष गर्न सक्ने क्षमता बनाउनु पर्यो । रेखा थापा या सुदर्शन गौतमले गरेका संघर्षका पाना पल्टाउनु पर्यो । रेखा थापाले १३ वर्षसम्म गरेको संघर्ष हेर्न जरुरी छ । सुदशर्न गौतमले खुट्टाले लेख्यो, कार चलायो, सगरमाथा चढ्यो । यी सबै गर्नुको पछाडी उसले गरेको अभ्यास र संघर्षलाई हेर्न जरुरी छ । हरेक मान्छेमा रेखा थापा र सुदर्शन गौतम बन्न सामथ्र्य छ तर अभ्यास गर्न जरुरी छ ।

तर सबैजना सफल त बन्न सक्तैनन् नि ?

बाटो एउटै हो । तर मान्छेमा अभ्यासको कमी हुन्छ । एउटा काममा असफल भयो भनेर छोड्नु हुन्नं । असफलतालाई नै सफलताको बाटो बनाउनु पर्छ ।

आगामी योजना के के छन् ? 

म फिल्म निर्माणमा आउँछु तर अभिनयमा सक्रियता दिने नदिने बारे चाहिं ‘हिम्मतवाली’ रिलिज पछि थाहा हुन्छ । म व्यवसायी पनि हुँ । भोली यही नै गर्छु भन्ने त्यस्तो अडिग योजना छैन ।

तपाइँको जिवनबाट के पाठ सिक्ने ?

हरेक कुरालाई सकारात्मक रुपमा लियो भने जिवन चलाउन गाह्रो हुन्न भन्ने पाठ मैंले आफ्नो जिवनबाट सिकें जस्तो लाग्छ । कस्ता कस्ता संघर्षलाई मान्छेले पार गरिरहेको हुन्छ । हामी अपाङ छौं सँगै सृजनशील पनि ‘अपाङ्गता असक्षमता होइन’ भन्ने पाठ नै मेरो जिवनले दिन्छ जस्तो लाग्छ । फिल्म ‘हिम्मतवाली’ मा पनि हामीले यही कुरालाई जोड दिएका छौं ।