शनिबार करिब मध्यान्ह् १२ बजेतिर गएको ७.८ रेक्टरको भुकम्पबाट दुई हजार बढीको ज्यान गइसकेको छ भने थुपै्र व्यक्ति घाईते भएका छन् । १९९० साल पछि आएको दोश्रो ठुलो भुकम्पले धेरैलाई मृत्युको मुखबाट बचायो । यस्तै मृत्यृको मुखबाट बच्नेहरु मध्ये नायिका रेखा थापा पनि एक हुन् । 

नायिका रेखा थापाले शनिबार मध्यान्ह् आएको महाविपत्तीको घटना यसरी सुनाइन्,  ‘विगत तीन वर्ष देखि म र मेरी आमा चावाहिल (मित्रपार्क) को अम्बे अपार्टमेन्टमा बस्दै आइ रहेका छौं । केही महिना मात्रै भयो हामी अपार्टमेन्टको सातौं तलामा सरेको । शनिबार बिदाको दिन भएकाले बाहिर जाने त्यस्तो कुनै योजना थिएन । टासी दाई (निर्देशक हिमग्याप लामा, टासी) पनि मेरोमा आउनु भएको थियो । मम्मीलाई नशाको समस्या छ । त्यही समस्याको विषयमा बुझ्न दाइले अर्को एक जनालाई लिएर आउनु भएको थियो । हामी चारै जना गफमा मस्त थियौं । एक्कासी सामानहरु बज्न थाले । टोलमा हो हल्ला हुन थाल्यो । पछि त हामै्र अपार्टमेन्ट पनि हल्लिन थाल्यो । हामी चारै जना चिच्याउन थाल्यौं । लाग्यो हाम्रो मृत्य आजै रहेछ । ७ तल्ला माथि भएको मान्छे तल आउन सक्ने अवस्थै थिएन । फेरी मम्मीलाई एक्लै छोडेर भाग्न पनि सकिंन । दाइहरु पनि भाग्नु भएन् । भुकम्पले हल्लाउँदा मम्मी भगवानको नाम जपेर बस्नु भयो, म चाहिं मम्मी, मम्मी भन्दै चिच्याइ रहें । जब अपार्टमेन्ट हल्लिन छाडे जस्तो भयो हामी सबै जना खाली खुट्टा ७ तल्लाबाट तल झर्र्यौं । बाहिर निस्कंदा सबै जना अम्बेका मान्छे मरे भनेर बसेका रहेछन् । मलाई पनि लाग्यो हामी मरेर बाँच्यौं ।’

रेखा वेलिविस्तार लगाउँछिन्, ‘भुकम्प आएको दिन देखि मम्मी र म बाहिरै छौं । चक्रपथको एक सुरक्षित क्याफेमा अन्य साथीहरुसँग बसिरहेका छौं । भुकम्प आयो कि हामी सबै बाहिर निस्कन्छौं । सोमबार मात्रै मम्मीलाई लिएर अम्बे अपार्टमेन्ट फर्कें । त्यहाँ पुग्दा लाग्यो, यो सपना हो कि विपना हो ? त्यत्रो ठुलो भुकम्प आउँदा पनि बुवा (स्व.) को फोटो चाहिं भुइँमा झरेका रहेनछ । लाग्यो, बुवाको फोटोको अनुहार पनि अध्याँरो भएको छ । कपडा फेरेर आवश्यक सामान लिएर फेरी मम्मलिाई लिएर सोही चक्रपथको क्याफेमा फर्किएको छु । त्यो दिनको डर अझै हटेको छैन । कति दिनसम्म डरमा बस्नु पर्ने हो, अझै थाहा छैन । मनमा डर पालेरै भएपनि सोमबार दिउँसो पशुपती, रंगशाला लगायत क्षेत्रमा जाने हिम्मत जुटाएँ । पशुपतीमा मृतकका आफन्तको आँखामा आँसु देख्दा मेरा पनि आँखा रसाए । रंगशालामा आश्रय लिएर बसिरहनु भएका दिदी बैनी, दाजु भाई र साना साना नानीहरुको अवस्था देख्दा साहै्र मन छोयो । मैंले उहाँहरुलाई दिन सक्ने भनेको हिम्मत मात्रै हो किनकी म पनि भुकम्प प्रभावित भएको छु । सबैलाई हिम्मत नहार्न आग्रह गरें । मेरो आग्रहमा उहाँहरुको अनुहारमा चमक देखें । त्यसपछि मेरो मन पनि केही उज्यालो भयो । यस्तो विपत् कहिल्यै नओस्, मेरो मात्रै होइन हामी सबैको कामना यही छ ।’